Product Description

Zamek Kastellorizo – najbardziej wysunięty na wschód punkt Grecji

Średniowieczny zamek położony na skale dominujący nad portem Kastellorizo. Kastelorizo ​​znajduje się 1,25 mili od wybrzeża Turcji, 72 mile na wschód od Rodos. Jest to najbardziej wysunięty na wschód punkt Grecji. Wyspa wzięła swoją nazwę od zamku. Jego starożytna i oficjalna współczesna nazwa to Megisti, ale „Kastellorizo” po raz pierwszy odnotowany w XII wieku naszej ery jest bardziej powszechny i powszechnie używany. Nazwa ta wywodzi się, zgodnie z panującą teorią, od weneckiego Castel Rosso, co oznacza Czerwony Zamek. „Czerwony”, ponieważ skała nabiera czerwonawego odcienia w określonych warunkach oświetleniowych. Wizerunki zamku na starych mapach noszą tytuł Castel d’Orizzo lub Castel Ruggio. Współczesne przewodniki turystyczne określają zamek jako „Zamek Megisti” lub „Zamek Kawalerów”. W historiografii bywa określany jako Zamek świętego Mikołaja.

W 1306 roku wyspa została przejęta przez Rycerzy Zakonu świętego Jana Szpitalników z Jerozolimy, na czele z Wielkim Mistrzem Foulques de Villaret. Rodos został podbity trzy lata później, stając się centralnym państwem. Rycerze zbudowali zamek na czerwonej skale portu, zastępując starą bizantyjską a wcześniej hellenistyczną fortecę. Stało się to prawdopodobnie około 1380 roku. W 1440 wyspa została splądrowana przez flotę sułtana Mameluków Dżemal-el-din Yusef Egiptu, który zniszczył zamek. Dziesięć lat później w 1450 roku, papież Mikołaj V oddał wyspę Alfonsowi Magnanimusowi. Aragonski gubernator Bernat de Villamari przebudował zamek. Podobno obecny kształt zamku jest raczej pozostałością po tamtym okresie budowy joannitów pod koniec XIV wieku.

Zamek składa się z dwóch części: 

1 – to duża centralna wieża na szczycie skały 

2 – położona na niższym poziomie, ufortyfikowanego dziedzińca chronionego bastionem od strony morza.

Duża wieża centralna stanowiła główną część zamku. Wejście do wieży znajduje się od strony dziedzińca. Przy jego wschodniej stronie znajduje się niewielka cylindryczna wieża o wysokości 5m, która nie jest przyłączona do wieży głównej. Pochyła powierzchnia była sposobem na odpychanie kul armatnich i wzmacnianie muru. Wieża początkowo była bardzo wysoka i okazała. Zburzona część nie miała pochylonych ścian. Do dziś zachowała się część mająca mniej niż połowę początkowej wysokości. Obok wieży centralnej, po jej stronie południowo-wschodniej, znajdują się fundamenty budynku bez śladów fortyfikacji. To musiał być dodatek z okresu tureckiego, prawdopodobnie dwór. Druga część zamku to dziedziniec obronny z zachowaną maksymalną wysokością murów. Dziś w pobliżu ruin zamku widzimy starą łaźnię turecką i odrestaurowany wiatrak. Tuż pod zamkiem, w niszy na skale, znajduje się grobowiec licyjski z IV w pne o bardzo ciekawej architekturze.

Fot: